Navigation Menu

Programma 1999 - archief



Let it Beatles
Ze zijn niet half zo knap als John, Paul, George en Ringo. Ze hebben liefst 7 man nodig om de Mersey Sound van de Fab Four enigszins te benaderen. aan public relations hebben ze een broertje dood en we weten dan ook niks van ze.
Ze schijnen de incarnatie van de Beatles pur sang te zijn. Naar verluidt spelen ze het publiek omver. En hopelijk zijn ze minder verward dan ze eruit zien. Ze zijn Let it Beatles. Twee jaar geleden begon Frank Scheepens opeens te roepen over een Beatleband uit Valkenswaard. Eindelijk staan ze nu op het Kwalpodium.
She loves you, yeah, yeah, yeah. 

Ducktail
Deze godfathers van de Amuse Billy (zo heet het werkelijk in hun bio), staan mee aan de basis van het Kwalleballen. Frontman Hessel schrijft in 1996 al geschiedenis door voor honderd juichende toeschouwers met microfoon, microfoonstandaard en net kostuum in de waterbak te stappen. Een jaar later is hij de drijvende kracht achter het schandalig uitlopen van het programma en in 98 zweept hij een uitzinnige 1000-koppige meute op de bar te bestormen om ook de laatste fusten gerstenat uit te wringen. Ducktail doet de rock-a-billy herleven en roept dansneigingen op waarvan u niet kon bevroeden dat u ze had. De muziek is natuurlijk absoluut niet van deze tijd, maar oh zo lekker en retestrak. 

Rage Against the Machine
Drie keer Pinkpop was toch echt teveel van het goede, begin jaren negentig. De truc werd wel erg doorzichtig en de maniertjes van Zack de la Rocha leken steeds ongeloofwaardiger. Maar na een rustperiode van drie jaar, waarin ze gezamenlijk de plastisch chirurg vette jaren hebben bezorgd, zijn ze weer helemaal terug. Ze doen nog steeds net of ze kwaad zijn, spelen nog steeds dezelfde opgefokte nummers en roepen nog steeds F*ck. Met de geloofwaardigheid zit het nog steeds niet helemaal snor, maar je kunt er zo leuk met je hoofd op schudden. En dat is ook wel eens lekker. 

Rob de Nijscoman goes Disco
Wispelturiger dan Rob de Nijscoman hebben we ze bij het Kwalleballen nog niet meegemaakt. Furore maakten ze met hun ernstig uitgelopen afscheidsconcert 2 jaar geleden. Het publiek stond op zijn kop en de tent naar verluidt op instorten. En Rob de Nijscoman kondigt niet veel later doodleuk haar eerste comeback aan. Logisch dus dat ze ook vorig jaar op het Kwalpodium stonden. En juist op het moment dat besloten wordt dat 3 keer Rob te veel van het goede zou zijn, gooien ze hun repertoire om en worden Doe Maar en de Dijk ingeruild voor Jackson Five en de Bee Gees. Rob de Nijscoman goes disco, waar moet het heen met deze wereld. Rob de Nijscoman zou echter Rob de Nijscoman niet zijn als ze gaande de nieuwe set ook op dit besluit weer terugkomen. 

Middagprogramma 1999

Nightshift
Dan denk je dat zo'n dorp als Valkenswaard wel ongeveer verzadigd is met een overdaad aan kapellen en harmonieën. Staat er toch weer een groep hobbyisten op, die bovendien de euvele moed tonen het etiket BigBand aan hun prestaties op het koperwerk te verbinden. Ze getroosten zich de moeite nog niet zelf materiaal te schrijven, en presteren het toch om binnen een half jaar op de vleugels van bekende componisten als Cole Porter en Count Basie, de opening van het nieuwe gemeentehuis in Valkenswaard op te luisteren.
Geïnspireerd door dit snelle succes verdubbelt de bezetting in de drie jaar daarna zowat. En intussen vocaal bijgestaan door de royale nachtegaal Michael Penders spelen ze zondagmorgen tijdens de zomerfeesten van 1998 de markt in Valkenswaard plat. Het moet overigens wel gezegd zijn dat het gros van het publiek dan nog onder diepe indruk van de vorige avond is. "Professioneel spelen zonder professional te zijn" noemen ze het zelf. In ieder geval moest het tentzeil er al vroeg af in '99, wanneer Nightshift om tien uur 's ochtends 24 man sterk hard aanzette.

Tuna Ciudad de Luz
"Tuna: een groep studenten die door het maken van muziek het leven verrijkt." Nee, dat is mooi. Als we de discussie over wat een rijk leven is even buiten beschouwing laten, hebben we hier dus te maken met een overrijpe Hermes House Band. Het zal toch niet waar zijn?

Nee, met hun wortels in de traditie van de nomade studenten uit de vroege middeleeuwen, die 'De Liefde' en schone jonkvrouwen bezongen in ruil voor een bord tomatensoep, weet de Tuna van de lichtstad Eindhoven gelukkig meer spektakel te brengen dan menig Guus Meeuwis. Begonnen als geslaagde ontgroeningsgrap in de vroege jaren zestig, lopen ze er 35 jaar later weliswaar nog steeds opgedoft bij, in hun traditionele kostuums met lange mantels en wapperende linten. Vrolijkheid en sfeer brengen, dat kunnen ze als geen ander met geïnspireerd spel op gitaar, banduria, pandereta en laud. Juist, en dat moet je dus zien.